Archief voor categorie: Zaaien en oogsten (neem de tijd)

De goede oude tijd is… nu!

Kennen jullie dat, zo’n heerlijke felle zonnestraal die doorbreekt door de wolken? Zo’n straal waarbij je niet anders kan dan gewoon even stil staan met je gezicht naar de zon om er even volop van te genieten?

Zo’n straal is afgelopen week ook voor Zonder Meer doorgebroken. Hij is zo heerlijk warm en voelt zo goed! Deze zonnestraal is het pand aan de Prins Hendrikstraat 11 in Bodegraven dat Zonder Meer en Aagje sinds vandaag (09-10-2023) officieel huren! En ik ben er zo allemachtig blij mee!! Voor de Bodegraven kenners onder ons: het is de winkel waar tot voor kort de wolwinkel zat.

Het is niet het pand wat ik tot vorige week op het oog had, maar een ander pand in het centrum van Bodegraven. Afgelopen woensdag gezien, gelijk gebeld naar de makelaar, direct de bezichtiging gehad en donderdag meteen een voorstel gedaan. Vrijdag ben ik gebeld dat Zonder Meer het mag gaan huren!! En vandaag dan getekend. Het is een pand waar weinig tot niets aan hoeft te gebeuren met mogelijkheid voor winkel en workshopruimte. Perfect voor Zonder Meer en Aagje dus!

Sinds vrijdag sta ik dus weer helemaal ‘aan’! Het is echt weer volop genieten deze tijd. De afgelopen maanden heb ik echt wel momenten gehad waarop ik dacht dat het allemaal moeilijk was en nooit lukken ging. Gelukkig weegt dat in de verste verte niet op tegen de wolk waar ik nu weer op zit.
Andy Bernard zegt in de laatste aflevering van The Office ‘I wish there was a way to know you’re in the good old days before you’ve actually left them’. Ik geloof dat ik in de gezegende omstandigheden ben dat ik me realiseer dat ik ’the good old days’ nu beleef. Wat een zegen. Lekker in het zonnetje!

Grootse plannen

Vandaag heb ik geen korfbalwedstrijd, dus daarom maar hardlopen. Morgen wil ik bij de Paasbrunch toch dat chocoladebroodje eten tenslotte!

Dit keer is het hardlopen anders dan anders. Het mist behoorlijk en ik kan niet verder kijken dan een meter of 15.
Eerst heb ik dat niet zo door. Ik ben vooral bezig met hardlopen. De eerste weg die ik altijd doorloop, is de Boesemsingel. Daar kom ik in mijn ritme en zet ik mijn vizier op scherp.
Ik ga tussen de huizen door en maak een scherpe bocht naar de Emmakade. Daar valt het me voor het eerst op: het is prachtig om me heen! De bomen staan in bloei en door de mist is dat een buitengewoon fraai gezicht. Ik geniet met volle teugen!
Ik loop het spoor over, door naar de burgemeester le Coultrestraat. Ik neem kleine stappen en ga niet te hard, zo weet ik zeker dat het goed gaat en ik het lekker lang vol kan houden.

Weer een scherpe bocht en binnendoor naar de Oude Rijn. Nu komt mijn favoriete stukje van mijn vaste hardlooprondje. Dit keer is het nog toffer. Door de mist is de brug helemaal niet te zien. Dus ik concentreer me op wat vlak voor mij ligt: de bomen die in de mist mysterieus mooi zijn.
De brug blijft een hele tijd uit het zicht door de mist, maar ik weet dat hij er is. Gewoon blijven genieten en door blijven lopen dus. En natuurlijk wordt mijn vertrouwen niet beschaamd, na een minuut of wat verschijnt de brug in de mist.
Op naar de Broekveldselaan. Ik loop van rotonde naar rotonde, van ijkpunt naar ijkpunt.

Wat jammer dat ik mijn telefoon niet bij me heb. Een foto van deze prachtige natuur in de mist zou echt leuk geweest zijn. Maar ja, je kan niet alles hebben.

Opeens doe ik iets wat ik nooit doe als ik aan het hardlopen ben: ik loop in plaats van rechtdoor rechts het leuke paadje van een parkje in. Anders voelt dat altijd als een afsnijweggetje. Maar het is zo aangenaam groen daar en je hoort er altijd heel veel vogels. Ik ga toch eens kijken hoe het bevalt om het een keer anders te doen!

Het loont! Ik passeer een andere hardloper die ik gezellig gedag zeg, ik hoor de tennissers bij Botesa en de ukkies die bij Rohda plezier maken. Ik ben me eensklaps bewust van allerlei mensen die hetzelfde doen als ik.

De laatste tijd heb ik grootse plannen in mijn hoofd. Verschillende aspecten daarvan poppen in mijn hoofd op en verdwijnen weer.
Opeens valt me in: succesvol grootse plannen uitvoeren is net als hardlopen in de mist.

Ik pluis deze gedachte verder uit en ga mijn afgelopen half uurtje hardlopen eens na. Alles wordt nu een metafoor. Een metafoor die hout snijdt! Lees deze blog maar eens vanaf het begin met deze metafoor in je hoofd en je staat versteld van de overeenkomsten!

Het feit dat ik door de mist zo aan het genieten ben van wat ik op dat moment zie zet me wel aan het denken. Het leven speelt zich inderdaad altijd alleen hier en nu af. Ik moet dus investeren in dít moment. En ervan genieten. Want al deze momenten zijn mijn verleden, heden èn toekomst.

De obstakels bij het hardlopen (mist of geen mist) zijn talrijk; te warm of koud gekleed, een groepje mensen (met of zonder honden) die in de weg staan, het soms nèt iets te hard lopen. Ik ga er, net als bij obstakels bij grootse plannen, zo goed mogelijk mee om en, in de gevallen dat er iets fout gaat, weet ik dat ik het de volgende keer anders aan moet pakken.

Ik kom zeer voldaan thuis aan. Daar bedenk ik me dat de metafoor toch niet helemaal klopt. Bij mijn grootse plannen wil ik namelijk niet alleen onderweg zijn en aankomen bij de bestemming. Dat wil ik met een heel tof clubje leuke mensen doen! Lekker in de mist.

Ben je nieuwsgierig wat mijn grootse plannen zijn?! Kijk dan hier.

 

 

Kilimanjaro

Afgelopen week sprak ik iemand die me vertelde dat het beklimmen van de Kilimanjaro het hoogtepunt was geweest van haar huwelijksreis. Het was moeilijk, maar geweldig geweest. Ons gesprekje deed me denken aan het gesprek dat ik een paar maanden geleden met haar (inmiddels) man had.

Wij filosofeerden toen over de uitdagingen die een mens tegenkomt als je de Kilimanjaro gaat beklimmen. Hij zei toen: ‘het zal een hele uitdaging worden voor mijn vriendin en mij, want wij rennen en beuken altijd alleen maar door. Bij het beklimmen van deze berg zullen we af en toe rust moeten nemen en stil moeten blijven staan, anders komen we echt niet aan de top.’ Wat een prachtige metafoor is dat voor het echte leven en hoe herkenbaar.

Afgelopen weekend las ik op LinkedIn een quote die goed bij dat gesprek past: ‘The best views are reserved for people who love the climb.’

De deler van deze quote zette er een plaatje bij van de top van een berg. Naar mijn mening niet het best passende plaatje. In de quote is voor mij het deel ‘the climb’ het belangrijkst. Het gaat om de klim, de reis zelf. Niet alleen om het bereiken van de top van de berg. Als je alleen met het doel bezig bent, mis je namelijk een hoop.

Eckart Tolle verwoordt dit fenomeen mooi in het boek De kracht van het Nu: Je levensreis is geen avontuur meer, maar een behoefte om iets te bereiken (…). Je ziet en ruikt de bloemen aan de kant van de weg niet meer, en je bent je ook niet bewust van de schoonheid en het wonder van het leven dat zich overal om je heen ontvouwt.

Het is zo inspirerend, belangrijk en fijn om af en toe stil te staan, te genieten van het uitzicht en te mijmeren over het pad dat je volgt. Geef daarom vaker je volledige aandacht aan wat het moment te bieden heeft. Geniet van het nu. Is er schoonheid en betekenis in het leven dat zich om jou heen ontvouwt?

Voor sommige mensen geldt dat ze graag betekenisvol(ler) bezig zouden willen zijn in werk of privé. Dat begint altijd bij een eerste kleine stap. Grappig genoeg is die stap stil te gaan staan. Stop dus even met rennen en beuken en neem een moment rust. Als je dat moeilijk vindt, help ik je graag bij het zetten van deze stap. Mail me, spreek me aan als je me ziet of app of bel me. Gaan we lekker samen een kop koffie drinken en mijmeren.

The best views are reserved for people who love the climb.

Vala Afshar

Is je doel je doel?

Doelen halen – hoe doe je dat? Zoek op internet maar eens naar tips om je doelen te halen, of valkuilen die je daarbij wilt voorkomen en je krijgt websites vol adviezen.

Ook ik doe eraan mee. Een van mijn vaste slogans in de bouwsteen Grip op cijfers is (was 😁): meten = weten = sturen. Kortom: ontdek je doel, ga erop af, meet of je nog op koers zit en haal je doel door op tijd bij te sturen!

Maar zoals je vast al vermoedde, is er iets veranderd.

Dat komt door dit filmpje van Bas Haring.
Hij stelt in het filmpje dat doelen heel nuttig zijn, want dan weet je wat je moet doen. Nadeel is dat we van doelen echter ook veel stress krijgen, omdat we denken dat ze koste wat kost bereikt moeten worden. We maken doelen SMART en meetbaar, maar dat is niet wat het zijn moet. Een doel moet je helpen om fijn te leven,  zinvolle dingen te doen. Maar doelen hoef je niet te bereiken.

Dat was behoorlijk confronterend en bracht mij behoorlijk van mijn padje, want een wezenlijk onderdeel van de diensten die ik met Aagje aanbied, is wel degelijk het halen van je (Significance) doelen. Meten = weten = sturen was echt één van mijn stokpaardjes. Want waarom wil je anders sturen dan om je doelen te halen?!

Het liet mij niet los, ik dacht er veel over na. En ik denk dat het zo is dat het de kunst is om flexibel te zijn. Dat het inderdaad belangrijk is te realiseren dat je doel halen niet heilig is en dat je jezelf mag toestaan je te richten op een andere bestemming zonder dat je de vorige bereikt hebt. En er vooral geen probleem van te maken om je doel bij te stellen als het niet meer (helemaal) voldoet.

Waarbij je natuurlijk niet al te gemakkelijk moet zeggen: dit is te moeilijk, hup, een ander doel. Want het doel wat je had, heb je (neem ik aan) zeer bewust en niet voor niets gekozen. Daar mag je dus ook best moeite voor doen, misschien ook voor uit je comfortzone gaan. Maar ga jezelf niet plagen zou ik zeggen. Als het echt niet goed voelt en je er stress van krijgt, sta dan eens stil en overdenk de dingen.

Bedenk of je geniet van de weg die je aflegt. Belangrijkste van een doel hebben is immers dat je fijn leeft en zinvolle dingen doet, want dàt is uiteindelijk altijd het echte doel!

Dus sta af en toe even stil, ga eens lekker wandelen of volg een leuke verdiepende workshop (in september staan er weer wat Significance workshops op de rol, zie de agenda op de home page!)

Mijn Grip op cijfers slogan is in elk geval per heden veranderd! Voortaan is het meten = weten + STILSTAAN = sturen!

 

She said make the most of it, it’s your day. Just enjoy the experience.
Katie Leung

Over kreeften, stress en groeien

Heb jij dat ook? Dat je ‘goed’ zegt als mensen aan je vragen hoe het met je gaat, terwijl dat eigenlijk op dat moment helemaal niet (of niet helemaal) zo is?

Als mensen aan mij vragen hoe het met mij gaat, antwoordde ik tot voor kort ook ‘goed’, terwijl dit niet helemaal de waarheid is. Begrijp me goed, ik heb weinig te klagen, maar toch: ik heb me wel eens beter gevoeld.

Heel vaak word ik wakker in de vroege ochtenduurtjes en daarna kan ik niet meer slapen, omdat ik maar lig te denken en te denken. Ik denk aan leuke dingen, maar ook over moeilijke en ingewikkelde dingen lig ik te peinzen. Stiekem veroordeel ik mezelf er een beetje om. Maar, en daar kruip ik weer op mijn stokpaardje: ik (en jij ook!) mogen wat liever voor onszelf zijn! Onrust, stress, ze kunnen namelijk ook signalen zijn van groei. Ik leg je graag uit waarom.

Er staat een filmpje op YouTube waarin Rabbi Twerski precies verwoordt wat ik bedoel. Het gaat over kreeften en stress en is echt de moeite van het bekijken waard.

Wat rabbi Twerkski zegt, is dat tijden van ongemak (stress) ook tijden kunnen zijn van groei. Ongemak kan dus ook iets goeds zijn zou je kunnen zeggen. Als je de tegenspoed (de adversity waar Rabbi Twerski over spreekt) maar op de juiste manier gebruikt.

Het is aan onszelf of we iets met de moeilijke of ongemakkelijke tijden die we doormaken willen doen, of juist niet. Waarbij ik onder niets doen zeker niet het letterlijke niets doen versta. Je hoeft niet altijd een veilige of bekende situatie achter je laten, maar je kan wel nieuwsgierig zijn naar – in plaats van angstig zijn voor – wat het getob of de tegenslag jou kan brengen.

De vraag is vervolgens natuurlijk hoe je dat nieuwsgierig zijn dan aan kan pakken. Wat zeker kan helpen, is er met anderen over praten.
Dus als mensen bijvoorbeeld aan je vragen hoe het met je gaat, en het gaat stilletjes niet (zo) goed, doe dan niet zoals ik deed. Doe ik ook niet meer. Tegenwoordig antwoord ik ‘goed! <stilte> Nou ja eeeh… wel een beetje onrustig’. Kleine stapjes, toch?! 😉

 

En toen kwam de dag dat het risico om in de knop te blijven zitten groter was dan het risico om te bloeien.

Anais Nin

Eerst zaaien voordat je kan oogsten

Vorige week zag ik een filmpje over Steven ‘last man standing’ Bradbury voorbijkomen tijdens een aflevering van NOS Studio Peking. Ik kende de naam van de goede man niet, maar de gebeurtenis had ik wel eens voorbij zien komen. Zoiets bijzonders onthoudt een mens wel.

Het filmpje intrigeerde me en ik wist meteen: hier wil ik een blog over schrijven. Maar wat was het aan dit filmpje dat mijn hart sneller deed kloppen en waar ik dus over wilde schrijven? Daar kon ik toch zo snel niet de vinger op leggen.
De uitdrukking ‘Doing a Bradbury’ staat voor veel mazzel hebben en daardoor winnen terwijl niemand dat verwacht. Dat op zich is niet echt iets wat mijn hart sneller doet kloppen. Winnen is leuk, maar niet alles. Het winnen alleen is te plat.
Ik keek niet ver genoeg…

Het verhaal is zo tof: deze man bleef ondanks heel veel tegenslag keihard werken en werd daarvoor beloond. Toch is dat toch ook niet de boodschap die ik brengen wil: werk je maar drie slagen in de rondte, want dat is de garantie dat je jouw doel zal bereiken. Voor deze man werkte het klaarblijkelijk, maar dat zal niet voor iedereen gelden. Niet op die manier.
Ik moest verder kijken dan mijn neus lang is…

Ik kwam er eigenlijk niet echt uit, dus serveerde ik het idee om hier een blog over te schrijven maar weer af. Maar zoals wel vaker gebeurt, bleef het maar terug komen in mijn hoofd, dus ik besloot toch nog verder in het verhaal te duiken.
En daar kreeg ik geen spijt van. Het hele verhaal is toch anders dan op het eerste gezicht leek, zie het filmpje hieronder…

Naast dit filmpje stuitte ik uiteindelijk op een interview uit 2013. Het antwoord dat Steven Bradbury geeft op de allerlaatste vraag van het interview: ‘vind je de uitspraak ‘doing a Bradbury’ vervelend, omdat die toch met name over winnen door geluk gaat?’ is mijn ‘gouden’ momentje van de week. Hij zei daar het volgende over:

‘De meeste mensen realiseren zich heus wel dat je niet zomaar op welk wereld toneel dan ook staat, je moet er echt hard voor werken om er überhaupt te kunnen staan. En ik heb heel hard gewerkt voor een lange, lange tijd. Acht jaar eerder was ik de favoriet op de Olympische Spelen en had ik heel veel pech. Het was misschien dus ook wel een beetje karma dat ik won in 2002. (…) Ik vind het geweldig als de uitdrukking gebruikt wordt en hoop dat het nog steeds gebruikt wordt als ik allang dood ben.’

Kijk, daar kunnen we wat mee! Ik haal er drie dingen uit:

1. Wat Bradbury zegt is dat je dus ergens (hard) voor moet werken als je wilt dat het ook echt zal gebeuren. Er gebeurt zelden iets dat je graag wilt door niets te doen. Je zaait wat je oogst. Dit geldt voor de ‘kleine’ dingen in het leven, zoals vriendelijk zijn voor anderen, een helpende hand, een vriendelijk woord, kortom, een beetje liefde geven aan bekenden en onbekenden. Dat is to be the change you want to see in the world, zoals Gandhi zei. Maar ook voor de grote dingen die voor jou betekenis, zin, kortom Significance geven oogst je wat je zaait.

Wil je iets echt graag bereiken, ga dan zaaien, ga dingen doen, laat weten aan de buitenwereld waar je mee bezig bent. En blijf zaaien, want anders zal je moeilijk kunnen blijven oogsten.
Ik doe dat ook met Aagje Significance, ik probeer daarmee mensen te helpen en inspireren de dingen te doen die hen inspireren. Dat is iets wat ik heel graag wil doen, het is één van mijn eigen Significances. Ook dat vergt veel zaai-werk, veel doen.
Veel doen in de voor mij zeer bekende en comfortabele controller-hoek, maar dan nèt op een andere (Significance) manier. En veel doen in de onbekende out-of-the-box-hoek. Dingen doen die ik nog nooit gedaan had, zoals blogs schrijven en workshops geven.

2. Wat ik ook mooi vind aan het antwoord, is dat je nooit weet wanneer of wat je precies oogst. Het kan zo maar op een heel ander moment of net even op een andere manier zijn dan dat je van tevoren had be- of verwacht. Dus om met Bradbury te spreken: sta weer op, blijf schaatsen!

Mijn ervaring met Aagje Significance tot nu toe is dat je onzeker kan worden als je valt, dat opstaan soms moeilijk, maar met hulp ontzettend inspirerend kan zijn, dat het zoeken naar hoe het anders kan heel fijn kan zijn en dat juist onverwachte kleine dingen onderweg mij heel veel voldoening en blijdschap geven. En dat gun ik iedereen!

3. Tot slot: de inspiratie die Steven Bradbury gaf, geeft en blijft geven en de wens die hij uitspreekt dat deze inspiratie na zijn dood nog door zal gaan, is toch geweldig! Een paar blogs geleden schreef ik over een goede voorouder zijn. De intentie hebben jouw inspiratie te laten voorleven voor de volgende generaties is precies dàt: een goede voorouder zijn.

wat jij doet

heeft effect

Jaap Bressers

 

Alles komt op tijd voor degene die wachten kan

Happy new year! Normaal stuur ik dit soort plaatjes niet zo snel door, maar deze heb ik in de afgelopen dagen wel een paar keer doorgestuurd. De eenvoud ervan trof me.

happy new year

Met het doorsturen van dit plaatje, stuurde ik naar mijn idee een klein beetje liefde door. Als iets belangrijk is in en voor deze wereld, is het Liefde.
Liefde voor anderen, en -zeker zo belangrijk- liefde voor jezelf. Jezelf leuk vinden is het begin van een mooiere, positievere en liefdevollere wereld. Je wordt er een veel vrolijker mens van en dat geef je dan vanzelf weer door.

Wees dus een beetje lief voor jezelf. Wat ik bijvoorbeeld doe, is mezelf tijd geven. Tijd om te onderzoeken, zijweggetjes in te slaan en inspiratie op te doen. En daar geen haast in te hebben. Tijd om in kleine stapjes mezelf steeds beter te leren kennen. Ik geef mezelf tijd om fouten te maken, tijd om te realiseren dat dat niet erg is, tijd om ervan te leren en -indien nodig- een fout te corrigeren.

Door een opmerking van mijn zwager Peter realiseerde ik mij dat ik in mijn eerste blog een fout heb gemaakt. Ik besefte dat ik mezelf te weinig tijd geef door in de blog aan te geven dat ik elke week een nieuwe blog zal schrijven. Daar wordt het voor mij niet beter van, en voor de lezers van de blog ongetwijfeld ook niet. Ik had daar een heel belangrijk woord aan moeten toevoegen, namelijk ‘ongeveer’. Tijd voor correctie dus!
Daarom bij deze: ik zal ongeveer elke week een blog schrijven. (Heel) soms zal die wat eerder verschijnen (zoals nu), veel vaker zal het waarschijnlijk iets langer dan een week duren.
En dat is helemaal niet erg.

 

Alles komt op tijd

Voor degene die wachten kan

E. Pyle

Ongeveer elke week inspiratie in je mail? Meld je aan via deze link.